پاسخ پروتئین وابسته به آگوتی (agrp) به مصرف گلوکز پس از یک جلسه فعالیت هوازی در مردان غیرورزشکار

هدف از این پژوهش، بررسی پاسخ پروتئین وابسته به آگوتی (agrp) به مصرف گلوکز پس از یک جلسه فعالیت هوازی در مردان غیرورزشکار بود. 12 دانشجوی مرد غیرورزشکار (سن 37/1±33/21 سال، وزن 89/8±25/74 کیلوگرم، قد 05/0±76/1 متر و شاخص تودۀ بدنی 22/2±68/23 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به گروههای آب و گلوکز تقسیم شدند. نمونه گیری خون در سه مرحله قبل، بلافاصله و 90 دقیقه پس از فعالیت گرفته شد. از آزمودنی ها خواسته شد تا یک فعالیت هوازی 45 دقیقه ای را انجام دهند. بلافاصله بعد از نمونه گیری دوم خون، مایعات قندی (5/1گرم گلوکز به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و آب (با حجم برابر) داده شد. داده ها با استفاده از روش آماری واریانس (اندازه گیری مکرر) و آزمون تعقیبی lsdتحلیل شد. تفاوتمعنی دار در سطح 05/0p< پذیرفته شد. سطح agrp پلاسما بلافاصله بعد از فعالیت در هر دو گروه افزایش یافت که این افزایش معنی دار نبود. در دورۀ 90دقیقه بعد از فعالیت سطح agrp پلاسما در گروه گلوکز نسبت به گروه آب کاهش معنی داری داشت(039/0p<). یافته های این پژوهش نشان می دهد، قند خوراکی گلوکز از طریق افزایش احتمالی انسولین توانسته است سطح افزایش یافته agrp بعد از فعالیت هوازی را کاهش دهد